ceno

ceno
cēno ( caen- and coen- ), āvi (e. g. Lucil. ap. Cic. Fin. 2, 8, 24: Plaut. Am. 1, 1, 154; Cic. Fam. 1, 2, 3; Suet. Aug. 64; id. Calig. 24 al.; acc. to Varr. ap. Gell. 2, 25, 7, also cenatus sum, but of that only the part. cenatus is in use; v. infra, and cf. poto and prandeo), ātum, 1, v. n. and a. [cena].
I.
Neutr., to take a meal, to dine, eat (class., and very freq.):

libenter,

Cato, R. R. 156, 1:

cenavi modo, Plant. Am. 1, 1, 154: lepide nitideque,

id. Cas. 3, 6, 32: bene, Lucil l. l.; cf. belle, Mart. 11, 34, 4:

solus,

id. 11, 35, 4 spes bene cenandi, Juv. 5, 166:

bene, libenter, recte, frugaliter, honeste... prave, nequiter, turpiter,

Cic. Fin. 2, 8, 25:

melius,

id. Tusc. 5, 34, 97:

foris,

Plaut. Men. 1, 2, 17; Mart. 12, 19:

foras,

Cic. Q. Fr. 3, 1, 6, § 19:

lauto paratu,

Juv. 14, 13 al.:

apud aliquem,

Plaut. Stich. 4, 1, 7; Cic. Fam. 1, 2, 3; Appius ap. Cic. de Or. 2, 60, 246; Suet. Caes. 39 al.:

cum aliquo,

Hor. Ep. 1, 7, 70; Suet. Calig. 24; Juv. 10, 235 al.:

unā,

Hor. S. 2, 8, 18; Suet. Aug. 64; id. Vit. Ter. 2:

in litore,

Quint. 7, 3, 31 et saep.—
(β).
Pass. impers.:

cenaretur,

Suet. Tib. 42:

apud eum cenatum est,

Nep. Att. 14, 1; so Liv. 2, 4, 5.—
(γ).
Part. perf.: cenatus, that has taken food, having dined (class.): cenatus ut pransus, ut potus, ut lotus, id est confectā coenā, Varr. ap. Non. p. 94, 14 sq.:

cenati atque appoti,

Plaut. Curc. 2, 3, 75:

quid causae excogitari potest, cur te lautum voluerit, cenatum noluerit occidere,

Cic. Deiot. 7, 20; Plaut. Aul. 2, 7, 6; Cic. Div. 1, 27, 57; id. Att. 2. 16, 1; Sall. J. 106, 4; Hor. S. 1, 10, 61 (cf. Zumpt, Gram. § 633).—
II.
Act.: aliquid, to make a meal of something, to eat, dine upon (so only poet. or in post-Aug. prose;

esp. freq. in Plaut. and Hor.): cenam,

Plaut. Rud. 2, 6, 24:

coctum,

id. Ps. 3, 2, 56:

alienum,

id. Pers. 4, 3, 4:

aves,

Hor. S. 2, 8, 27:

aprum,

id. ib. 2, 3, 235:

olus,

id. Ep. 1, 5, 2; 2, 2, 168:

pulmenta,

id. ib. 1, 18, 48:

patinas omasi,

id. ib. 1, 15, 34:

pisces,

id. S. 2, 8, 27:

septem fercula,

Juv. 1, 95:

ostrea,

id. 8, 85; Mart. 12, 17, 4:

remedia,

Plin. 24, 1, 1, § 4; 10, 51, 72, § 142:

olla cenanda Glyconi,

Pers. 5, 9.—
B.
Trop.:

magnum malum,

Plaut. As. 5, 2, 86: divorum adulteria, i. e. represents at table, Poët. ap. Suet. Aug. 70 (v. the passage in connection).—
* C.
Of time, to pass in feasting or banqueting:

cenatae noctes,

Plaut. Truc. 2, 2, 25.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • ceno- (1) — {{hw}}{{ceno (1)}{{/hw}} primo elemento: in parole composte dotte significa ‘recente’: cenozoico. ceno (2) {{hw}}{{ceno (2)}{{/hw}} primo elemento: in parole composte dotte significa ‘vuoto’: cenotafio. ceno (3) {{hw}}{{ceno (3)}{{/hw}} primo… …   Enciclopedia di italiano

  • ceño — sustantivo masculino 1. Gesto que consiste en arrugar la frente o el entrecejo para demostrar enfado o preocupación: fruncir el ceño. 2. Espacio que separa las dos cejas: Pepe tiene un ceño que parece siempre malhumorado. Frases y locuciones 1.… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • ceno — |ê| s. m. [Antigo] Lodo; lama.   ‣ Etimologia: latim caenum, i, sujidade, lama   • Confrontar: seno. ceno |ê| s. m. Cenho.   ‣ Etimologia: espanhol ceño   • Confrontar: seno …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • ceno- — 1 a combining form meaning new, recent, used in the formation of compound words: cenogenesis. Also, caeno , caino . [comb. form repr. Gk kainós] ceno 2 a combining form meaning common, used in the formation of compound words: cenobite. Also, co …   Universalium

  • ceno- — (keno ) DEFINICIJA kao prvi dio riječi znači su , skupno, zajednički, zajedno, opće u odnosu na ono što je u drugome dijelu [cenobij] ETIMOLOGIJA grč. koinós: zajednički …   Hrvatski jezični portal

  • čeno — čèno (čèsno) sr DEFINICIJA lokal., v. češanj ETIMOLOGIJA vidi češanj …   Hrvatski jezični portal

  • ceno- — [sē′nō, sē′nə; sen′ə] [< Gr koinos, common < * komios < IE base * kom, with, beside > L cum] combining form common [cenospecies]: also, before a vowel, cen …   English World dictionary

  • ceño — I (Del lat. cingulus, cinturón.) ► sustantivo masculino 1 Aro que ajusta alguna cosa. SINÓNIMO anillo arete cerco marco 2 VETERINARIA Especie de cerco elevado que suele formarse en la tapa del casco a las caballerías …   Enciclopedia Universal

  • ceño — sustantivo masculino 1) capote (coloquial), sobrecejo, sobreceño. «¿Qué es sobrecejo? La parte de la frente inmediata a las cejas. ¿Qué es ceño? Una demostración de enojo, la acción de dejar caer el sobrecejo arrugando la frente (...). Se dice,… …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • ceño — {{#}}{{LM C07877}}{{〓}} {{SynC08128}} {{[}}ceño{{]}} ‹ce·ño› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Gesto que se hace en señal de enfado arrugando la frente y juntando las cejas: • Cuando te vi con ese ceño, supe que algo te había pasado.{{○}} {{<}}2{{>}}… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • ceño — s m 1 Región de la cara situada entre las cejas y gesto que se forma en ella: el ceño adusto 2 Fruncir el ceño Contracción que se hace de esta parte de la cara, generalmente para expresar enojo o preocupación: Frunció el ceño, dio un golpe y se… …   Español en México

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”